گر چپ و راست طعنه و تشنیع بیهده ست

از عشق برنگردد آن کس که دلشده ست

مه نور می فشاند و سگ بانگ می کند

مه را چه جرم خاصیت سگ چنین بده ست

کوهست نیست که که به بادی ز جا رود

آن گله پشه ست که بادیش ره زده ست

گر قاعده است این که ملامت بود ز عشق

کری گوش عشق از آن نیز قاعده ست

ویرانی دو کون در این ره عمارتست

ترک همه فواید در عشق فایده ست

عیسی ز چرخ چارم می گوید الصلا

دست و دهان بشوی که هنگام مایده ست

رو محو یار شو به خرابات نیستی

هر جا دو مست باشد ناچار عربده ست

در بارگاه دیو درآیی که داد داد

داد از خدای خواه که این جا همه دده ست

گفتست مصطفی که ز زن مشورت مگیر

این نفس ما زن ست اگر چه که زاهده ست

چندان بنوش می که بمانی ز گفت و گو

آخر نه عاشقی و نه این عشق میکده ست

گر نظم و نثر گویی چون زر جعفری

آن سو که جعفرست خرافات فاسده ست